Εύη Μαλλιαρού — Τρίπτυχο

Πιπίνου και Πατησίων γωνία, λίγο πριν από το φανάρι, τους είδα όλους μαζί να γελάνε.  Με την καρδιά τους, έτσι φαινόταν.  Μου ήρθε να γελάσω και εγώ, παρασυρμένη, δευτερόλεπτα πριν                  ανακαλύψω την αιτία του τόσο απροσδόκητου κεφιού:  δυο νεαροί, πεζοί, όρθιοι δίπλα σε αμάξι με οδηγό άλλον ένα νεαρό, φώναζαν σε κάποιον σκυμμένο πάνω από το παρμπρίζ, «ψιτ, κάν’ τα καλά!».  Ήταν ένας μελαμψός μετανάστης με το πρόσωπο φωτισμένο απ’ το ασπριδερό χαμόγελό του, που έμοιαζε προϊόν υπόκωφου γέλιου.  Η συμμετοχή του στο αστείο έμοιαζε πηγαία, καθώς συνέχισε να καθαρίζει το παρμπρίζ του αυτοκινήτου με το νεαρό οδηγό, επιδεικνύοντας ακόμα πιο έντονο ζήλο στην «χιουμοριστική» προτροπή.

Οι τρεις νεαροί ήταν Έλληνες.  Το «χιούμορ» τους, τόσο μα τόσο γνωστά ελληνικό, παρεϊστικο.  Υπερβατικό σχεδόν, καθώς η αιματηρή πράξη της γωνίας 3^ης Σεπτεμβρίου και Ηπείρου, λίγες μέρες πριν, είχε περάσει στο ασυνείδητο, μπροστά στον τραγέλαφο των αυτοσχέδιων «συνεργείων καθαρισμού παρμπρίζ».

Ευθύς, ο νους μου κινήθηκε από εκείνες τις ανεπαίσθητες ηλεκτρικές συνάψεις, τις οποίες ο εντολέας-θυμικό πρόσταξε ως σκέψη-αστραπή:

Να το λοιπόν το σημάδι, η αντιστοιχία, η αντίθεση μέσα σε μια στιγμή–οι τρεις αλλοδαποί, εξαθλιωμένοι εκπρόσωποι του παγκοσμιοποιημένου εγκλήματος, σφαγείς του άτυχου Έλληνα από τη μία, οι τρεις Έλληνες «χιουμορίστες», πειραχτήρια του δύστυχου αλλοδαπού από την άλλη.

Ένα έγκλημα συντελείται, αλλά ταυτόχρονα αναιρείται συμμετρικά στον χωροχρόνο  Η συγκυρία, η μοίρα, η αντικατάσταση.  Πάντα υπάρχει η αντικατάσταση στα φαινόμενα.  Και ο θάνατος φαινόμενο που αντικαθίσταται από το φαινόμενο της ζωής, τα δευτερόλεπτα της επιθανάτιας σπαραχτικής κραυγής, από τα δευτερόλεπτα αυθόρμητου (;) και  φαινομενικά ζωοδόχου γέλιου…

Συνέχισα να περπατώ μέσα στο εκτυφλωτικό, λευκό φως του πρωινού.  Μια συγκίνηση με πλημμύρισε και τότε θυμήθηκα, ένα ταυτό-χρονο σχεδόν πρωινό έντονου περπατήματος, όντας φοιτήτρια στη Νέα Υόρκη, για να προλάβω το σεμινάριο του T.S.Eliot.  Στο σπίτι μετά ανέτρεξα στα άπαντά του.  Εντόπισα το ποιήμα «Ash Wednesday»*. Ως περισυλλογή και σκέψη του εδώ και τώρα, που απ’ τη μια στιγμή στην άλλη μπορεί να χαθεί, παραθέτω κομμάτι του εδώ:

Because I know that time is always time        
And place is always and only place
And what is actual is actual only for one time
And only for one place
I rejoice that things are as they are and
I renounce the blessèd face
And renounce the voice
Because I cannot hope to turn again
Consequently I rejoice, having to construct something
Upon which to rejoice

And pray to God to have mercy upon us
And pray that I may forget
These matters that with myself I too much discuss
Too much explain
Because I do not hope to turn again
Let these words answer
For what is done, not to be done again
May the judgement not be too heavy upon us

Because these wings are no longer wings to fly
But merely vans to beat the air
The air which is now thoroughly small and dry
Smaller and dryer than the will
Teach us to care and not to care Teach us to sit still.

Pray for us sinners now and at the hour of our death
Pray for us now and at the hour of our death.

 Ε ύ η   Μ α λ λ ι α ρ ο ύ

*Ημέρα μετάνοιας, νηστείας και προσευχής για το λυτρωμό της ψυχής στη Δυτική Εκκλησία