Λιάνα Σακελλίου : Το αγόρι στα ναυτικά
.
{Είμαι το αγόρι στα ναυτικά}
.
Είμαι το αγόρι στα ναυτικά
και δρασκελίζω μαγικά
τη θάλασσα του δάσους∙
φυλλόσχημα μαλλιά,
εξωτικά πουλιά τα κατοικούν.
Ένα πνευστό βαθύφωνο κρατώ
να ξεπερνώ λιγοψυχιές.
Το μεταγωγικό είναι άσπρο.
Το φουγάρο του ψηλό.
.
{Όνειρο είναι}
.
Όνειρο είναι.
Αγαπώ τον κυνηγό,
το παιδί σ’ εσένα.
Κοιμήσου ξανά.
Ήταν ένα αγόρι σ’ εκείνο το πλοίο
κι έγραφε σ’ ένα βιβλίο.
Ό,τι είχε ανάγκη να ιστορήσει
το έγραφε γρήγορα
με τη βιασύνη ενός επιζώντος.
Έξυνε τη σελίδα με τη γραφίδα
και τα πουλιά φτερούγιζαν την αγωνία του.
Η λεοπάρδαλη που άφηνε να τριγυρίζει
μέσα κι έξω από την πένα του
γινόταν όλο και πιο δυνατή.
.
Λ ι ά ν α Σ α κ ε λ λ ί ο υ
Από τη συλλογή Πορτρέτο πριν το σκοτάδι, Αθήνα, Εκδόσεις Τυπωθήτω, 2010, σελ. 9, 42
.
Kennelly: Το Δώρο του Ιρλανδού (ΙΙ)
ΙΤΙΑ
Για να εννοήσεις λίγο
Πώς μπορεί
Να διατηρηθεί μια κλονισμένη αγάπη
Σκέψου
Την απέραντη γαλήνη
της ιτιάς
Μετά τη θύελλα.
Σήμερα ξημερώθηκε τέλεια ήρεμη
Μα χθες τη νύχτα, αυτήν την μεγαλόσχημη μορφή
Την έσεισε, τη χτύπησε
Κάτι που μού ‘μοιασε
Σαν μίσος κοσμικό,
Σατανική επιθυμία
Για σύγχυση και για κατατρεγμό,
Λεηλασία κι εξόντωση
Κάθε κλαδιού και φύλλου
Με κάθε είδους πονηρό
Στρατήγημα
Έτσι ώστε τώρα να μην μπορώ να συλλάβω
Πώς έγινε και πέθανε ο εφιάλτης,
Πώς πέρασε και γύρισε
Σε τούτη τη
Γαλήνη,
Την καθαρή ηρεμία
Που μοιάζει ακλόνητη.
Ένα κλαδί που δεν το φτάνω, λέει:
«Μου κάνει καλό
Να αισθάνομαι
Την μεταμορφωτική πνοή
Του κακού
Επειδή χθες
Οι ρίζες που με τρέφουν
Ήταν χωμένες στην απάθεια του πηλού.
Αλλά αν δεν ήταν η μανία αυτή
Πώς θά ‘χα απαλλαχτεί απ’ τον αργό μου θάνατο;
Πώς θά ‘ξερα
Ότι η δουλειά της θύελλας
Είναι να μου τρομοκρατεί τις ρίζες
Και να με κάνει νέο κλαδί;»
Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΩΝ ΔΕΝΤΡΩΝ
Το ταβάνι είναι έρημο
Οι τοίχοι είναι έρημοι
Τα δέντρα ριγούν από ευγλωττία
Πού έχεις πάει;
Είναι ένας ήχος πίσω απ’ όλους τους ήχους
Ο ήχος των ψυχών
Το θρόισμά τους καθώς αγγίζονται
Σαν δέντρα σε έμπειρο άνεμο.
Ένας φίλος πέθανε χθες
Ένας φίλος θα πεθάνει σήμερα
Ένα παιδί θα το εγκαταλείψουν
Ένα κορίτσι θα πάει στη Λιβύη
(«Σίγουρα κάπου υπάρχουν άνθρωποι που λένε αυτό που σκέφτονται»)
Πού έχεις πάει;
Η ομιλία των δέντρων δεν προδίδει τίποτα,
Αν μπορούσα στ’ αλήθεια ν’ ακούσω
Ίσως και ν’ άκουγα ό,τι έχουνε να πουν
Και νά βρισκα
Γιατί μιλάς όπως μιλούν τα δέντρα.
Δεν μπορώ ν’ ακούσω.
Πού έχεις πάει;
BRENDAN KENNELLY
Brendan Kennelly, Η Πέτρα του Brendan Kennelly, Ερατώ, 1992
Συλλογική μετάφραση (Σαντορίνη, Μάιος 1992). Τελική επεξεργασία και παρουσίαση: Λιάνα Σακελλίου
Kennelly: Το Δώρο του Ιρλανδού (Ι)
ΤΟ ΔΩΡΟ
Ήρθε σιγά σιγά.
Φοβούμενο την ανεπάρκειά του
Ή κάποια φυσική του αδυναμία
Μικρό και δισταχτικό
Σαν τα μικρά παιδιά στο κεφαλόσκαλο
Ήρθε από μαγαζιά, δωμάτια, ναούς,
Δρόμους και μέρη κακοφωτισμένα.
Ήτανε δώρο που με βρήκε απροετοίμαστο.
Το δέχτηκα.
Η ΚΕΗΤΗ ΑΠΟ ΤΗ ΓΚΟΡΝΑΒΙΛΛΑ
Έχετε πάει στη Γκορναβίλλα
Έχετε δει στη Γκορναβίλλα
Το πρόσχαρο ξανθόμαλλο κορίτσι
Την κόρη τη γλυκειά απ’ τη Γκορναβίλλα;
Λευκότερη κι από γαλήνιο κύκνο
Ή απ’ το χιόνι στον γερμένο κλώνο.
Για το φιλί σου τ’ απαλό και μόνο,
Πεθαίνω Κέητη γλυκειά απ’ τη Γκορναβίλλα.
Πιο ωραία τραγουδάς κι απ’ τον κοκκινολαίμη
Που κάνει τον κατάλευκο θάμνο να τρέμει΄
Είσαι πανί πάνω σε κύματα κυρτά
Ω Κέητη γλυκειά απ’ τη Γκορναβίλλα.
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΚΟΤΣΥΦΑ
Κοτσύφι ακούω να σφυρίζει
Με ράμφος από κεχριμπάρι΄
Πάνω απ’ το κίτρινο κλωνάρι
Τη λίμνη κάτω ηλεκτρίζει.
Η ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ
Διαβόλου νύχτα στον Μεγάλο Βάλτο
Τρέχει η βροχή σαν από τρύπια τσέπη΄
Ο άνεμος βογγάει σαν μεθυσμένος
Πάνω απ’ το δάσος πού ‘χουμε για σκέπη.
ΙΡΛΑΝΔΙΑ
Είναι ένας άνεμος κακόβουλος απόψε,
Στη θάλασσα αναστάτωση κι οργή΄
Δεν έχω φόβο απ’ τις ορδές των Βίκινγκ
Να με πατήσουν΄ μια καλότυχη είμαι γη.
BRENDAN KENNELLY
Brendan Kennelly, Η Πέτρα του Brendan Kennelly, Ερατώ, 1992
Συλλογική μετάφραση (Σαντορίνη, Μάιος 1992). Τελική επεξεργασία και παρουσίαση: Λιάνα Σακελλίου
pteroen 